Zohós: Μοντέρνα μεζοδοκατάνυξη στο Electra Palace Athens

Δεν θυμάμαι κι εγώ ποσά χρόνια είχα να περάσω την πόρτα του Electra Palace. Πάει πάντως πολύς καιρός από τότε που το ξενοδοχείο επί της οδού Ναυάρχου Νικοδήμου, στα σύνορα Συντάγματος και Πλάκας, μας είχε κεντρίσει το ενδιάφερον με κάποιο εστιατόριο του. Να, όμως, που ο Zohós, το φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα. 

Στην ουσία πρόκειται για ένα καινούργιο εστιατόριο στην αριστερή πτέρυγα του ισογείου, στο οποίο ο executive chef του Electra, Σάκης Βενέτης συμπράττει με τον σεφ, Χάρη Αντωνόπουλο, αποδίδοντας την κουλτούρα του ελληνικού μεζέ με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και σύγχρονο τρόπο. Από αισθητικής άποψης τα πράγματα έχουν ως εξής: το μίνιμαλ αλλά και κάπως άχαρα γκριζωπό εσωτερικό του έχει διαμορφωθεί με προσεγμένο τρόπο μεν, ωστόσο του λείπουν εκείνες οι πινελιές που θα ζεσταίναν την ατμόσφαιρα και θα της δίναν κύρος, κάνοντας την ταυτόχρονα πιο θελκτική στον επισκέπτη. Μάλλον λειτουργεί σαν ένας προθάλαμος της καλοκαιρινής του εκδοχής στον κήπο. Εκεί σίγουρα ο Zohós θα έχει άλλη χάρη. Τώρα, βρήκα το σέρβις προσεχτικό και εύστοχο, η δε λίστα κρασιών για το γευστικό concept που καλείται να υπηρετήσει, είναι αξιοπρεπής και με λογικότατες τιμές. Να δώσω ένα παράδειγμα; Το Ασύρτικο του Μικρά Θήρα σε ένα wine shop θα το βρείτε περίπου στα €42, ενώ στο Zohós το έχουν κοστολογήσει €76. 

Από την καλλιέργεια δικών τους βοτάνων και κηπευτικών μέχρι το δίκτυο που έχουν στήσει με κτηνοτρόφους, ψαράδες και ντόπιους αγρότες, ο Σάκης Βενέτης κι ο Χάρης Αντωνόπουλος, επιχειρούν να δώσουν έμφαση σε ποιοτικά υλικά, τα οποία διαχειρίζονται με πρακτικές που προωθούν και την βιωσιμότητα. Αποτυπώνονται άραγε όλα αυτά στο μενού; Σε έναν βαθμό, φυσικά και ναι. Όντως οι πρώτες ύλες είναι καλές και η τεχνική της κουζίνας αρκετά ικανή για να αναδείξει την ταυτότητα τους. Ωστόσο συνταντάς και περιπτώσεις όπου οι συνδυασμοί των πρώτων υλών στα πιάτα είτε δε δουλεύουν είτε προδίδονται από αστοχίες που δεν θα έπρεπε. Δεν είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν. Στην τριπλέτα με τις αλοιφές, εκτός από την εξαίσια μελιτζανοσαλάτα, ο ταραμάς και η τυροκαυτερή δεν έλεγαν πολλά. Το καπνιστό χέλι χανόταν μέσα σε μια καρδιά μαρουλιού με μαγιονέζα λαχανικών και παστό κρόκο, ενώ στα ρολάκια με το φίνο μαρινάτο γαύρο, τα χόρτα ήταν παραβρασμένα κι έτσι η αγριάδα τους έμεινε γραμμένη μόνο στο χαρτί. 

Στον αντίποδα, δοκίμασα χρυσοτηγανισμένα χορτοπιτάκια που συνδυάζονται όμορφα με πετιμέζι από ρόδι και μαύρο σκόρδο, ενώ στο ίδιο επίπεδο βρήκα και τη «τερίνα» πατάτας με μερακλίδικο, ψιλοκομμένο σουτζούκι και παστό κρόκο αυγού. Ρίχνοντας μια ματιά στις σημειώσεις μου, καλύτερο πιάτο της βραδιάς ήταν μια κορυφαία, ντελικάτη κρεμμυδόπιτα από τη Κάρπαθο, όπου το προσούτο προβατίνας μαζί με ένα ζωμό από καμμένα κρεμμύδια, με βαθιά γεύση και ζυγισμένη πυκνότητα, έκανε δυνατό σεκόντο στην πίτα. Από την άλλη στα σιουφιχτά μακαρόνια τα πράγματα δεν πήγαν καλά: δεν ήταν ούτε σωστά βρασμένα, ούτε δεμένα με τη σάλτσα τους, ενώ το αυγοτάραχο με μια αδύναμη κρέμα από σπινιάλο δεν έδωσε τίποτα στο πιάτο. Οι μελιτζάνες φούρνου πάντως λιώνανε στο στόμα. Θυμηθείτε να τις παραγγείλετε οπωσδήποτε. Τέλος ήρθαν οι μικρές σούβλες, τέσσερις στο σύνολο: comfort νοστιμιά και σωστή τεχνική που τις κράτησε ζουμερές. Μου φάνηκε πάντως κάπως άστοχο ανάμεσα σε τρία κρέατα να φιγουράρει και μια σούβλα με γαρίδες. Στα επιδόρπια πάντως γίνεται σοβαρή δουλειά. Καλύτερο όλων, η πορτοκαλόπιτα. 

Το Zohós έχει αρκετές νόστιμες στιγμές αλλά και ένα σωρό προοπτικές εξέλιξης, που θα φανούν καθώς το concept θα ωριμάζει και η κουζίνα του θα βελτιώνεται. Ποντάρω πως θα αρέσει και θα εκτιμηθεί από καλοφαγάδες επισκέπτες της Αθήνας, που θα γοητεύσει αυτό το αφήγημα, μέρος του οποίου είναι και η εντοπιότητα. Αξίζει να ξεπεράσει γρήγορα τις παιδικές του ασθένειες και να φύγει με φόρα μπροστά. Άλλωστε είναι ήδη με το ένα πόδι στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.