Μπλε Καναρίνι: Ένα γαστρομαγειρείο που κελαηδάει στη Καλαμάτα

Μπορεί ο Κωνσταντίνος Βασιλειάδης να διατείνεται ότι το «Μπλε Καναρίνι» του στη Καλαμάτα είναι «ένα απλό μαγειρείο που κάνει τα αυτονόητα», αλλά η πραγματικότητα απέχει αρκετά από αυτή τη σεμνή δήλωση. Αναρωτιέμαι. Πόσα «απλά μαγέρικα» ξέρετε εσείς που να συνεργάζονται με πάνω από τριάντα προμηθευτές, που να έχει το δικό του μικρό κήπο σχεδόν δίπλα στο μαγαζί και να καλλιεργεί εκεί διάφορα από τα υλικά που χρησιμοποιεί καθημερινά στα πιάτα του, που να ακολουθεί πιστά τις εποχές, που να εφαρμόζει στο μέτρο του δυνατού της αρχές της βιωσιμότητας και που να σερβίρει από αυθεντικά λαδερά μέχρι και πιο δημιουργικές γεύσεις σε ένα απολύτως ισορροπημένο μενού που εναλλάσσεται καθημερινά; 

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να βρω άλλο εστιατόριο αυτής της κατηγορίας εκτός από τον επίσης βραβευμένο με ένα αστέρι FNL, Βασιλικό στη Καλλίπολη, το οποίο να ενσωματώνει τουλάχιστον σε αυτό τον βαθμό όλα αυτά τα ποιοτικά στοιχεία τα οποία διαχωρίζουν ένα απλό μαγειρείο από την γαστροταβέρνα.

Το Μπλε Καναρίνι ανοίγει καθημερινά από τις 12:00 το μεσημέρι μέχρι τις 17:00. Τις Κυριακές κλείνουν. Παρότι το έχει αγκαλιάσει η Καλαμάτα και πλέον η φήμη του έχει διαδοθεί και εκτός των συνόρων της, ο σεφ και ιδιοκτήτης του δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να επεκτείνει το ωράριο ή να το ανοίξει και βράδυ. Τις προάλλες που βρέθηκε στη Καλαμάτα για εξαιρετικό επιτυχημένο Messinia Forum 2024, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να πάμε για φαγητό εκεί, και πραγματικά, πολύ το χάρηκα. Βέβαια φτάσαμε στο παραπέντε, όποτε δοκιμάσαμε ό, τι είχε απομείνει, συν δυο τρία πιάτα που μας ετοίμασε ο Κωνσταντίνος. Η ντομάτα ήρθε ξεφλουδισμένη, υπέροχα δροσερή, με ένα φίνο ελαιόλαδο και λίγο αλάτι. Εν τιμή, σας λέω, ήταν υπέροχες. Γλυκοφάγωτες, με χυμώδη σάρκα, ένα ποίημα. Αργότερα έμαθα ότι πρόκειται για μια μοναδική και σπάνια ποικιλία χειμερινής ντομάτας που αυτή την εποχή φτάνει στο τέλος της. Σε αυτή τη παραδοσιακή συχνότητα ακολούθησε κι ο μελωμένος αρακάς με μια πυκνή, σπουδαία νοστιμιά, αλλά ταυτόχρονα και ντελικάτος, που θα πει πως το χέρι στη κουζίνα μαγειρεύει ακόμη και τα πιο πατροπαράδοτα πιάτα με όση φινέτσα σηκώνει η συνταγή. Όμως είχε κι άλλες ομορφιές ο «μπαχτσές» τους: η ζουμερή ομελέτα με τις αγγινάρες και το ψημένο συκώτι τους ήταν ένα δυνατό ντουέτο, ενώ στα από τα πιο πειραγμένα ξεχώρισα τους ανάλαφρους και πεντανόστιμους κεφτέδες από γλυκοπατάτα με ασιατικά μπαχαρικά. 

Όταν άκουσα ότι το γλυκό θα είναι ένα αμερικάνικο cheesecake, αναρωτήθηκα γιατί μετά από ένα σερί τόσο ωραίων πιάτων να βάλει τέτοιο αυτογκόλ. Όταν το δοκίμασα βέβαια, του έβγαλα και πάλι το καπέλο. Όχι, αυτός ο μάγειρας δεν είναι τυχαίος και παρότι θα μπορούσε να παίζει με σχετική άνεση σε δημιουργικότερες και πιο φιλόδοξες πίστες, εκείνος διάλεξε να επιστρέψει στις ρίζες του, στον τόπο του, στην ευλογημένη γη της Μεσσηνίας. Και να κάνει ό, τι μπορεί. Μόνο που αυτά που μπορεί ούτε είναι λίγα, ούτε περνάνε απαρατήρητα. Κάθε άλλο. 

P. S. Λίστα κρασιών δεν υπάρχει πάρα τρεις- τέσσερις αξιοπρεπείς ετικέτες. Τουλάχιστον τόσες είχε όταν πήγαμε. Μπορεί, όμως, και καλύτερα.