Upon, ένα all-day gastro-bistrot σε φόρμα

«Πόσα μπορεί να έχουν αλλάξει μέσα σε αυτό χρόνο;», σκεφτόμουν καθώς πλησίαζα στο δημοφιλές πια all-day της Πλατείας Ντάβαρη, στο Παλαιό Φάληρο. Και όμως, λίγα λεπτά αργότερα, έχοντας πια καθίσει σ’ ένα από τα εξωτερικά τραπέζια, και δοκιμάζοντας για άλλη μια φορά το απαλό βούτυρο με τη διατροφική μαγιά και το ζεστό ζυμωτό ψωμί τους ανακάλεσα στη μνήμη μου όλα όσα είχα, κατά καιρούς, δοκιμάσει στο Upon και άρχισα να παρατηρώ κάποιες αλλαγές στα πιάτα που διαδέχονται το ένα το άλλο, με σωστούς ρυθμούς. 

Ξεκίνησα με noodles ρυζιού με πέστροφα, κουνουπίδι, μπρόκολο, πακ-τσόι και σος με γιαούρτι, ένα πιάτο με ειρμό, καλοδουλεμένο, αλλά και πολύ «βατό», γευστικά. Το επόμενο πιάτο, τα μανιτάρια (μαϊτάκι, σιμέζι και βασιλομανίταρα) με κρουτόν καρύδας, κράκερ μανιταριών συνοδευόταν από μια βελούδινη, μανιταρένια σάλτσα που μοσχοβολούσε… φθινοπωρινό δάσος, έγινε το έναυσμα για εστιάσω σε ένα αθέατο b στη δουλειά και τις δεκάδες τεχνικές που κρύβονταν στις «απλές», σε πρώτη ανάγνωση, προτάσεις του καταλόγου.

Η πατατοσαλάτα με πατάτες (σαν risolées), χέλι και τσορίθο – απόλαυσα το «διάλογό» τους – που ακουγόταν αμυδρά στο φόντο εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας μιας κατά τα άλλα ευχάριστης hollandaise, ήταν ένα, μάλλον πληθωρικό για τα γούστα μου, πιάτο. Αντίθετα η κροκέτα με την αρωματική γέμιση σπανάκι-φέτα, άνηθο, μες την απλότητα της, ανταγωνιζόταν σε νοστιμιά τις σπανακόπιτες της παράδοσής μας. Από κάποια στιγμή και πέρα, ένιωσα πως όφειλα να προσθέσω κάτι σ’ εκείνη τη μονοσήμαντη ετικέτα του all day, που είχα κολλήσει πέρσι στο Upon και να το αντιμετωπίσω ως ένα πολυδύναμο… gastro-bistrot, απόλυτα συντονισμένο με το πνεύμα της εποχής μας.

Δοκίμασα και τα άλλα πιάτα: το μοσχαρίσιο ταρτάρ με τριμμένη γραβιέρα, μαγιονέζα κρεμμυδιών-εσαλότ, κάππαρη και διατροφική μαγιά, τα κανελόνια με γέμιση μοσχαρίσια στηθοπλευρά, με μπεσαμέλ πασπαλισμένη με πούδρα φυκιών, το smash burger με λειωμένο τσένταρ, κρεμμύδι και άισμπεργκ σε χειροποίητο bun και τέλος το μοσχαρίσιο μάγουλο, μους μελιτζάνας, μύρτιλο και σος με mirin. Πιάτα σύγχρονης αισθητικής με πολλές γλυκιές νότες, αλλά πάντα καλοδουλεμένα και χορταστικά. Τόσο χορταστικά που όταν ήρθαν τα επιδόρπια, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες κατάφερα να δοκιμάσω μόλις από μια μπουκιά από το καθένα, παρότι τα βρήκα πολύ γευστικά. Θα σας πρότεινα, μάλιστα, την κρέμα λεμονιού με βασιλικό, παγωτό βανίλια και φιστίκι Αιγίνης.

Παρά τα όποια twists του, το μενού του Γρηγόρη Κίκη είναι και δείχνει οικείο, όχι μόνο γιατί πιάτα του «φέρουν» οικεία ονόματα, αλλά και γιατί οι γεύσεις τους είναι κατανοητές. Και αυτό συμβαίνει επειδή ο σεφ προτίμησε να μας κάνει να νιώσουμε στη ζώνη του comfort μας, αντί να χρειάζεται να σερφάρουμε στο κινητό μας για να πληροφορηθούμε τί σημαίνουν κάποιοι δυσνόητοι μαγειρικοί όροι.

Πριν κλείσω θέλω να σταθώ για λίγο στο σέρβις. Θα έχετε παρατηρήσει κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει, θετικά, τη διάθεση μας η επικοινωνία με τους ανθρώπους που μας σερβίρουν. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον Στέφανο Γιαϊτζόγλου, που είχε αναλάβει το τραπέζι μας∙ η ευγένεια του και η επεξηγηματική του ικανότητα με βοήθησαν να δω με άλλο μάτι το όλο εγχείρημα. Συνέβαλαν, βέβαια, και οι πολύ εύστοχες επιλογές του sommelier τους, Τάκη Βασιλάκη, που φρόντισε το wine pairing μας. Σημειώνω πως αξίζει το ακολουθήσετε όπως αξίζει και να ρίξετε μια ματιά στη γυάλινη επισκέψιμη κάβα τους, όπου φυλάσσεται μια συλλογή 300 και βάλε κρασιών, αλλά είναι όλα καλά διαλεγμένα. Στον κατάλογό τους, όμως, θα βρείτε και καμιά 30αριά προτάσεις κρασιών με το ποτήρι.