Elounda Peninsula, όταν η γοητεία του παρελθόντος συνδυάζεται με την αρτιότητα του σήμερα

Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότερα υπερσύγχρονα ξενοδοχεία ανοίγουν τις πόρτες τους ανά την Ελλάδα ανεβάζοντας τον πήχη όλο και πιο ψηλά, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον – και πάρα πολύ σπάνιο- να συναντάμε μονάδες με ιστορία δεκαετιών πίσω τους που καταφέρνουν να συνδυάζουν την ανεκτίμητη αξία της πατίνας του χρόνου με τις υπηρεσίες, τις παροχές, αλλά και το feeling του σήμερα. Γιατί μπορεί το Peninsula να μετρά είκοσι χρόνια ζωής, ανήκει όμως σε μια ομάδα γειτονικών ξενοδοχείων που ξεκίνησε να στήνεται στα 80s.

Προσωπικά, αγαπώ πολύ τα μέρη που έχουν παρελθόν. Που η αύρα τους εμπεριέχει τις ιστορίες των ανθρώπων που πέρασαν από τα δωμάτια, τα εστιατόρια και τις παραλίες τους, αυτή την ενέργεια που ξεχωρίζει αυτό που έχει αντέξει στον χρόνο από αυτό που μόλις έχει γεννηθεί. Την βρίσκω πολύ γοητευτική αυτή την αίσθηση του παρελθόντος που ενώνεται με το σήμερα organically, και των projects που καταφέρνουν να διατηρούνται relevant χωρίς να καταφεύγουν σε ευκολίες και περιττό θόρυβο.

Έτσι, με γοήτευσε για μια ακόμα φορά η επίσκεψη μου στο Elounda Peninsula, και στις τρεις μέρες τις διαμονής μας εκεί είχα την ευκαιρία να απολαύσω όχι μόνο την πάντα εξαιρετική φιλοξενία της οικογένειας Κοκοτού αλλά και αυτή την αίσθηση του dolce far niente που σε κάνει να νοιώθεις πραγματικά προνομιούχος, και που γεμίζει τις μπαταρίες σου σαν να έχεις κάνει διακοπές για πολύ περισσότερο καιρό.

Από την υπέροχη βίλα με την πισίνα και την θέα στην θάλασσα – και το μονοπάτι που οδηγούσε στο δικό μας, προσωπικό "παραλιάκι" – μέχρι τα εστιατόρια και τα μπαρ που καλύπτουν κάθε γούστο και κάθε πιθανή ώρα της μέρας, όλα ήταν σχεδιασμένα έτσι ώστε να μην χρειάζεται να βγούμε από το ξενοδοχείο ούτε για πέντε λεπτά.

Κοιμήθηκα τρεις μέρες υπέροχα βυθισμένη στο αφράτο στρώμα και τα πουπουλένια αντιαλλεργικά μαξιλάρια του king size κρεβατιού, πέρασα τα πρωινά μου ξαπλωμένη δίπλα στην πισίνα ή διαβάζοντας το βιβλίο μου κάτω από την πέργκολα με την τηλεχειριζόμενη τέντα (πόσο εξαιρετική ιδέα!), εντυπωσιάστηκα από την προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια (όπως οι σούπερ απορροφητικές πετσέτες στο μπάνιο, η τσάντα με το αντηλιακό που μας περίμενε στο δωμάτιο, αλλά και το welcome kit ειδικά για τα μικρά παιδάκια), φλέρταρα με την ιδέα να πάω μια μικρή κρουαζιέρα με το πανέμορφο ιστιοφόρο του ξενοδοχείου αλλά τελικά τεμπέλιασα, επισκέφθηκα more than once το Six Senses Spa που είναι από τα διασημότερα brands στον κόσμο, και βέβαια, έφαγα εξαιρετικά.

Ξεκινώντας από το περιποιημένο πρωινό που ερχόταν κάθε πρωί στο δωμάτιο και το απολαμβάναμε δίπλα στην πισίνα, και καταλήγοντας για late ποτάκια στο beach bar που λειτουργεί όλη την μέρα αλλά τις νύχτες φωτίζεται ατμοσφαιρικά και αλλάζει όψη, αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ από όλα ήταν το Τοσκανέζικο Il Borro που πραγματικά είναι ένα από τα καλύτερα Ιταλικά εστιατόρια της χώρας, και πολύ λυπάμαι που εκ των πραγμάτων δεν θα έχω την ευκαιρία να το επισκέπτομαι όσο συχνά θα ήθελα. Ότι δοκιμάσαμε ήταν άψογο, αλλά τα προσωπικά μου bests ήταν η pizza Margarita με το τέλειο crust, το ριζότο με τις γαρίδες, και το ονειρικό tiramisu.

Πολύ ενδιαφέρον ήταν και το Sumosan που άνοιξε μόλις σε ένα εκπληκτικό σημείο πάνω στην θάλασσα, και που το αδερφάκι του στο Λονδίνο έχει υπάρξει από τα πολύ αγαπημένα μου μαγαζιά, και το οποίο παρά τις αναμενόμενες «παιδικές ασθένειες» της αρχής φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Ήδη το sushi που δοκιμάσαμε ήταν αξιοπρεπέστατο και οι γαρίδες με το wasabi και την σάλτσα εξωτικών φρούτων πάρα πολύ νόστιμες.Και βέβαια διαχρονική αξία το πολυβραβευμένο Old Mill στο Elounda Mare όπου σερβίρεται μια δημιουργική, γαστρονομική κουζίνα με κρητικές αναφορές.

Κλείνοντας, να ευχαριστήσω την οικογένεια Κοκοτού για την εξαιρετική φιλοξενία, τις κυρίες Μαίρη και Γωγώ Αυγερινοπούλου για την πρόσκληση και την διοργάνωση, και την Sky Express για το άψογο service. Και να σας πω ότι αν πάτε Κρήτη αεροπορικώς έχετε υπόψη σας πως είναι η μόνη εταιρία που έχει lounge στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου, ανεκτίμητο ατού μια και στον κυρίως χώρο του αεροδρομίου γίνεται τέτοιος χαμός που είναι αδύνατον να βρει κανείς να καθίσει για να περιμένει την πτήση του.