Η Μύκονος φέτος δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως και καθώς εξελίσσεται η σεζόν, τα νούμερα και οι στόχοι - τουλάχιστον σε σχέση με το 2019 και ‘22 - φαίνεται πως απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις που έγιναν στην αρχή της χρονιάς. Ήδη από τα τέλη Απριλίου οι προκρατήσεις σε πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες και βίλες άρχισαν σταδιακά να υποχωρούν με αποτέλεσμα οι πληρότητες να επιβεβαιώνουν αργότερα τους αρχικούς φόβους: μια από τις ναυαρχίδες του ελληνικού τουρισμού θα διέλθει αυτό το καλοκαίρι πάλι με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Λέω «πάλι» γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που η Μύκονος μπαίνει σε κυκλώνα, ούτε η πρώτη φορά που επιβιώνει από μια κρίση. Από τα τέλη της δεκαετίας του 70’ μέχρι και σήμερα, δηλαδή μισό αιώνα αργότερα, αυτό το νησί άνοιξε και έκλεισε πολλούς κύκλους κι όταν χρειάστηκε, ανασχεδίασε και επαναπροσδιόρισε στρατηγικά το brand του στην αγορά, χτίζοντας μέσα στα χρόνια ένα παγκόσμιο πρότυπο και αφήγημα τουριστικού προορισμού.
Ποτέ δεν ήταν όλα ούτε εύκολα, ούτε ρόδινα. Βέβαια ανέπτυξε τόσο μεγάλες ταχύτητες, με αποτέλεσμα συχνά να πέφτει με ορμή και πάνω σε τοίχους. Βγήκε από τον δρόμο που κάποτε μπορεί να τον ξεκίνησε και με μια ρομαντική ανεμελιά, έχασε το μέτρο, σήκωσε το φρύδι, έγινε απλησίαστη. Πολλές επιχειρήσεις που κάποτε άνηκαν σε Μυκονιάτες ή Έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι κακά τα ψέμματα «πονούσαν» αλλιώς τον τόπο τους, πέρασαν στα χέρια ξένων funds. Έτσι, εκείνο το success story για τον γαλανόλευκο, αφτιασίδωτο και ξερακιανό επίγειο παράδεισο που μάγεψε ακριβώς για αυτόν τον λόγο από κροίσους και celebrities, μέχρι καλλιτέχνες, διανοούμενους, ηθοποιούς και αρτίστες από όλο τον κόσμο, πήγε περίπατο. Η εικόνα φέτος επιδεινώθηκε από τις προκλητικές άναρχες δομήσεις και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που σαρώνουν με αυστηρότητα το τελευταίο δίμηνο σπιθαμή προς σπιθαμή όλο το νησί για αυθαιρεσίες και παραβάσεις. Αυτό δυστυχώς πήρε και μιντιακά ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε διεθνές επίπεδο με σοβαρές επιπτώσεις στην προσέλευση κόσμου και αποτέλεσμα το νησί-φαινόμενο που κάθε σεζόν έσπαγε την μπάνκα, πλέον να ζορίζεται. Με ό, τι και όσα αυτό συνεπάγεται.
Πηγαίνω στη Μύκονο συστηματικά λόγω δουλειάς από το 2013, μια και στο FNL παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον την εντυπωσιακή γευστική της σκηνή, που είναι άλλωστε και η μοναδική η οποία εκτός από το να εισάγει μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό, εξάγει και εγχώρια concept εκτός ελληνικών συνόρων. Πριν μια εβδομάδα πέρασα πέντε μέρες εκεί και ομολογώ ότι σαφέστατα υπάρχει ένα μούδιασμα και μια πλανόμενη ανησυχία στην ατμόσφαιρα, αλλά προσωπικά ούτε άδεια εστιατόρια είδα, ούτε άδειους δρόμους, ούτε έκπτωση στις πολύ υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που προσφέρουν τα περισσότερα μαγαζιά. Εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν. Ασφαλώς οι τιμές παραμένουν πολύ - και σε ορισμένες περιπτώσεις αναίτια - τσουχτερές ακόμα και για ένα δυνατό πορτοφόλι, αυτό όμως είναι μια κατάσταση που δεν παγιώθηκε φέτος. Το ζητούμενο είναι να συμβαδίζουν με τις υπηρεσίες ενός ξενοδοχείου ή εστιατορίου και την συνολική εμπειρία που προσφέρει. Και αυτό συμβαίνει στη Μύκονο, όχι παντού, αλλά συμβαίνει.
Θα κλείσω αυτό το πρώτο σημείωμα με επιγραμματικές εντυπώσεις από τα εστιατόρια που είδα σε αυτή και θα επανέλθουμε μέσα στο καλοκαίρι με αναλυτικά ρεπορτάζ. Με κέρδισε η κοσμοπολίτικη και βαθύτατα νόστιμη κουζίνα του Βαγγέλη Λεούση στο μυκονιάτικο Meraki που βρίσκεται στο Cavo Tagoo, ενώ το πρωινό που σερβίρει το ξενοδοχείο είναι πραγματικά ανεπανάληπτο και μπορεί ξεκούραστα να συγκριθεί με πρωινά που σερβίρονται σε κορυφαία ξενοδοχεία στο εξωτερικό. Ο Παναγιώτης Γιακαλής με τον Πέτρο Φωτείνη συνεχίζουν για δεύτερη σεζόν να επιμελούνται τις γεύσεις του Koursaros στη Χώρα, και να ανανεώνουν με μεγαλύτερη δυναμική το προφίλ του. Αυτή τη φορά όμως βρήκα και το σούσι αρκετά βελτιωμένο. Μετά από μια τριετία επέστρεψα και στο Coya, όπου ο Μάριος Τσουρής παραμένει σταθερά στο τιμόνι της κουζίνας, καταθέτοντας ένα αισθητά πιο νόστιμο και προσεγμένο μενού σε σχέση με το παρελθόν: τα σεβίτσε του είναι άπαιχτα. Από την άλλη τώρα η μυκονιάτικη πρεσβεία του Nobu στο ξενοδοχείο Belvedere παραμένει (και δικαίως) μια από τις all time classic εξωτικές αξίες στον νησί. Φέτος μάλιστα το Matsuhisa Mykonos γιορτάζει τα είκοσι του χρόνια. Άφησα για φινάλε το Lio Mykonos, το -με όλη τη σημασία της λέξης- φαντασμαγορικό και sexy καμπαρέ του ομίλου Pacha, το οποίο εκτός από ένα world class show, προσφέρει πλέον και αξιόλογες a la carte γεύσεις που στηρίζονται σε πολυτελή υλικά και μοντέρνες τεχνικές. Τις υπογράφει ο Άλκης Βαρδαραμάτος και του αξίζουν μπράβο για την απολαυστική διάσταση που δίνει στη κουζίνα ενός concept σαν αυτό.
Ποτέ δεν ήταν όλα ούτε εύκολα, ούτε ρόδινα. Βέβαια ανέπτυξε τόσο μεγάλες ταχύτητες, με αποτέλεσμα συχνά να πέφτει με ορμή και πάνω σε τοίχους. Βγήκε από τον δρόμο που κάποτε μπορεί να τον ξεκίνησε και με μια ρομαντική ανεμελιά, έχασε το μέτρο, σήκωσε το φρύδι, έγινε απλησίαστη. Πολλές επιχειρήσεις που κάποτε άνηκαν σε Μυκονιάτες ή Έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι κακά τα ψέμματα «πονούσαν» αλλιώς τον τόπο τους, πέρασαν στα χέρια ξένων funds. Έτσι, εκείνο το success story για τον γαλανόλευκο, αφτιασίδωτο και ξερακιανό επίγειο παράδεισο που μάγεψε ακριβώς για αυτόν τον λόγο από κροίσους και celebrities, μέχρι καλλιτέχνες, διανοούμενους, ηθοποιούς και αρτίστες από όλο τον κόσμο, πήγε περίπατο. Η εικόνα φέτος επιδεινώθηκε από τις προκλητικές άναρχες δομήσεις και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που σαρώνουν με αυστηρότητα το τελευταίο δίμηνο σπιθαμή προς σπιθαμή όλο το νησί για αυθαιρεσίες και παραβάσεις. Αυτό δυστυχώς πήρε και μιντιακά ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε διεθνές επίπεδο με σοβαρές επιπτώσεις στην προσέλευση κόσμου και αποτέλεσμα το νησί-φαινόμενο που κάθε σεζόν έσπαγε την μπάνκα, πλέον να ζορίζεται. Με ό, τι και όσα αυτό συνεπάγεται.
Πηγαίνω στη Μύκονο συστηματικά λόγω δουλειάς από το 2013, μια και στο FNL παρακολουθούμε στενά και με μεγάλο ενδιαφέρον την εντυπωσιακή γευστική της σκηνή, που είναι άλλωστε και η μοναδική η οποία εκτός από το να εισάγει μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό, εξάγει και εγχώρια concept εκτός ελληνικών συνόρων. Πριν μια εβδομάδα πέρασα πέντε μέρες εκεί και ομολογώ ότι σαφέστατα υπάρχει ένα μούδιασμα και μια πλανόμενη ανησυχία στην ατμόσφαιρα, αλλά προσωπικά ούτε άδεια εστιατόρια είδα, ούτε άδειους δρόμους, ούτε έκπτωση στις πολύ υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που προσφέρουν τα περισσότερα μαγαζιά. Εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν. Ασφαλώς οι τιμές παραμένουν πολύ - και σε ορισμένες περιπτώσεις αναίτια - τσουχτερές ακόμα και για ένα δυνατό πορτοφόλι, αυτό όμως είναι μια κατάσταση που δεν παγιώθηκε φέτος. Το ζητούμενο είναι να συμβαδίζουν με τις υπηρεσίες ενός ξενοδοχείου ή εστιατορίου και την συνολική εμπειρία που προσφέρει. Και αυτό συμβαίνει στη Μύκονο, όχι παντού, αλλά συμβαίνει.
Θα κλείσω αυτό το πρώτο σημείωμα με επιγραμματικές εντυπώσεις από τα εστιατόρια που είδα σε αυτή και θα επανέλθουμε μέσα στο καλοκαίρι με αναλυτικά ρεπορτάζ. Με κέρδισε η κοσμοπολίτικη και βαθύτατα νόστιμη κουζίνα του Βαγγέλη Λεούση στο μυκονιάτικο Meraki που βρίσκεται στο Cavo Tagoo, ενώ το πρωινό που σερβίρει το ξενοδοχείο είναι πραγματικά ανεπανάληπτο και μπορεί ξεκούραστα να συγκριθεί με πρωινά που σερβίρονται σε κορυφαία ξενοδοχεία στο εξωτερικό. Ο Παναγιώτης Γιακαλής με τον Πέτρο Φωτείνη συνεχίζουν για δεύτερη σεζόν να επιμελούνται τις γεύσεις του Koursaros στη Χώρα, και να ανανεώνουν με μεγαλύτερη δυναμική το προφίλ του. Αυτή τη φορά όμως βρήκα και το σούσι αρκετά βελτιωμένο. Μετά από μια τριετία επέστρεψα και στο Coya, όπου ο Μάριος Τσουρής παραμένει σταθερά στο τιμόνι της κουζίνας, καταθέτοντας ένα αισθητά πιο νόστιμο και προσεγμένο μενού σε σχέση με το παρελθόν: τα σεβίτσε του είναι άπαιχτα. Από την άλλη τώρα η μυκονιάτικη πρεσβεία του Nobu στο ξενοδοχείο Belvedere παραμένει (και δικαίως) μια από τις all time classic εξωτικές αξίες στον νησί. Φέτος μάλιστα το Matsuhisa Mykonos γιορτάζει τα είκοσι του χρόνια. Άφησα για φινάλε το Lio Mykonos, το -με όλη τη σημασία της λέξης- φαντασμαγορικό και sexy καμπαρέ του ομίλου Pacha, το οποίο εκτός από ένα world class show, προσφέρει πλέον και αξιόλογες a la carte γεύσεις που στηρίζονται σε πολυτελή υλικά και μοντέρνες τεχνικές. Τις υπογράφει ο Άλκης Βαρδαραμάτος και του αξίζουν μπράβο για την απολαυστική διάσταση που δίνει στη κουζίνα ενός concept σαν αυτό.
Σχόλια Χρηστών
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Ήταν αναμενόμενο να συμβει όλο αυτό που συμβαίνει με Μύκονο φέτος. Δεν με εκπλήσει ούτε με στεναχωρεί. Ελπίζω να βοηθήσει να κανει restart στην αγορά αν και αμφιβάλω (δυστυχώς οι επιχειρηματίες/funds της Μυκόνου έχουν δείξει αρκετή απληστία με τις ανεξελεγκτες τιμές που είναι συνώνυμες πια με το νησί και δεν δείχνουν να κάνουν πίσω). Και συμφωνώ κύριε Μητσέλη με την φράση ότι πρέπει να συμβαδίζουν με τις υπηρεσίες ενός ξενοδοχείου ή εστιατορίου και την συνολική εμπειρία που προσφέρει αλλά δεν συμφωνώ ότι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις στην Μύκονο. αφού δεν μιλάμε ούτε για 3αστερα/2αστερα εστιατόρια ούτε για αλυσίδες τύπου Aman or Four Seasons. Να πληρώνεις 200/250 ευρώ το άτομο για να φας στο Zuma ή στο Noema (χωρίς υπερβολική κατανάλωση) είναι αδιανόητο και χωρίς καμία λογική (όσο και το φαγητό και το περιβάλλον να είναι πολύ καλά). Γιατί δεν μιλάμε για 2αστερα ή 3αστερα εστιατόρια που μπορούν να δικαιολογήσουν αυτές τις τιμές. Μιλάμε για bar restaurants με καλό φαγητό που σε οποιαδήποτε άλλο προορισμό θα στοιχιζουν τουλάχιστον τα μισά. Και δεν ειναι μονο τα εστιατόρια που είναι εξωφρενικά ακριβά. Τα πάντα: από ξενοδοχεία , ξαπλώστρες, μπαρ τα παντα. Για αυτό δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει επισκεφτεί το νησί τα τελευταία χρόνια και να μην έχει αρνητική εμπειρία από το νησί. Ακόμη και από άτομα που δεν έχουν πρόβλημα να πληρώσουν αυτές τις τιμές.