Δεν γκρινιάζω, μην με παρεξηγήσετε, χειμώνα έχουμε και είναι φυσικό να κάνει κρύο. Άλλωστε, προσωπικά αγαπώ τον κακό καιρό μια που μου προσφέρει μια έξτρα δικαιολογία για να ακυρώνω τα ραντεβού μου και να μένω σπίτι. Όσο περνάνε τα χρόνια χαμηλώνω ταχύτητες, επιλέγω πολύ προσεκτικά πως και με ποιους μοιράζομαι τον πολύτιμο χρόνο μου, και απολαμβάνω ολοένα και περισσότερο την ηρεμία και την ανακουφιστική ρουτίνα της καθημερινότητας μου. Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ πολύ κοινωνική, αυτή είναι η αλήθεια, κι ας έδινα αυτή την εντύπωση μια που λόγω της δουλειάς μας έπρεπε αναγκαστικά να είμαι διαρκώς ανάμεσα σε κόσμο. Τώρα πια, είμαι επιτέλους σε αυτή την φάση της ζωής μου που μπορώ να κάνω αυστηρά και μόνο αυτό που θέλω. Τεράστια πολυτέλεια, για την οποία είμαι βαθιά ευγνώμων.
Έτσι, σήμερα η στήλη θα πάρει έναν τόνο πιο προσωπικό. Και εγώ, θα κάνω μια μικρή δημόσια εξομολόγηση για όσα μου έμαθαν η ζωή μέχρι σήμερα, και τα πολλά χρόνια αυτογνωσίας. Κατ` αρχάς είίναι ανακουφιστικό να παίρνουμε όσο συχνότερα μπορούμε τον χρόνο να βάζουμε τις ανάγκες και τις προτεραιότητες μας σε μια σειρά. Και ακόμα περισσότερο, είναι απελευθερωτικό να βρίσκουμε το θάρρος να αποδεχτούμει τον εαυτό μας όπως είναι, με τα ελαττώματα, τις παραξενιές, και τις ατέλειες του.
Ο χρόνος που περνάει μας αλλαζει. Και όπως αλλάζουμε εμεις αλλάζουν και τα πάντα γύρω μας. Τα θέλω μας, τα πρέπει μας, τα σχέδια, οι στόχοι, οι σχέσεις, οι ισορροπίες μας. Δεν είναι κακό να αποδεχόμαστε τις αλλαγές. Αντίθετα, είναι μεγάλο πλεονάκτημα το να αφουγκραζόμαστε την ψυχή μας και να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα της κάθε εποχής μας.
Έγώ ας πούμε, έχοντας κλείσει μόλις τα 60, αισθάνομαι πως δεν έχω πια να αποδείξω τίποτα σε κανέναν, έχω δώσει τις εξετάσεις μου ξανά και ξανά και τις έχω περάσει, συνήθως με flying colours. Έχω πέσει και έχω ξανασηκωθεί δεκάδες φορές, έχω παλέψει για όσα επιθύμησα πολύ, έχω κάνει την καριέρα που ήθελα, έχω χτίσει το όνομα μου, έχω μια οικογένεια που θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα και το πιο πολύτιμο δώρο της ζωής μου, έχουμε υγεία δόξα τον Θεό, και φίλους, και συνεργάτες αγαπημένους, δικαιούμαι οπότε να πατήσω το pause, να πάρω μια βαθιά ανάσα, και να δώσω βάρος, προσοχή και ενέργεια σε ότι με κάνει να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, και να ξυπνάω το πρωί με κέφι. Και το FNL, όπως και αυτή η στήλη που προσαρμόζεται στα κέφια και την φάση μου, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Κι αν μπορώ να δώσω μια συμβουλή από καρδιάς σε όποιον ενδιαφέρεται, είναι η εξής. Αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, αν δεν ασχοληθούμε μαζί του και αν δεν τον φροντίζουμε μέσα κι έξω, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για μας. Το να μας αγαπάμε και να μας προσέχουμε δεν είναι εγωισμός, ούτε ματαιοδοξία. Είναι υποχρέωση μας και ένδειξη ευγνωμοσύνης για το δώρο που μας δόθηκε. Το δώρο της ζωής και της ύπαρξης που όσο μεγαλώνουμε, τόσο αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο. Και τελικά, η μεγαλύτερη πολυτέλεια στην ζωή είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που μπορούμε να αφιερώσουμε στον εαυτό μας και σε όσους αγαπάμε, οι στιγμές που δημιουργούμε και που μοιραζόμαστε μαζί τους, και η απόφαση/επιλογή να ζούμε την ζωή μας για μας και όχι για τον κόσμο γύρω μας. #foodforthought
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση