Κυριακή απόγευμα και το σπίτι, αν και στολισμένο, δεν με χωράει. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει κάτι καλό, ούτε ένας αγώνας – ποδοσφαίρου – της προκοπής για να καθίσω στον καναπέ με την πιτζάμα. Ούτε Netflix θέλω να δω. “Θέλω να βγω να πάω κάπου να ακούσω κεφάτη μουσική και να πιώ μια δροσερή margarita” λέω στον κολλητό και εκείνος χωρίς δισταγμό που λέει σε μισή ώρα να είμαι έτοιμος και θα περάσει να με πάρει. “Θα πάμε για μεξικάνικη fiesta” συμπληρώνει. Δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση ακόμα και αν φανταζόμουν ότι θα με πήγαινε σε κάποιο φολκλόρ μαγαζί όπου μόνο η διακόσμηση θα θύμιζε Μεξικό. Και για να σας είμαι ειλικρινής πήγε το μυαλό μου σε ένα μαγαζί του κέντρου που δεν συμπαθώ καθόλου. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη η επιλογή του κολλητού ήταν άλλη, στη Νέα Σμύρνη και το συμπαθητικό Pueblo Chido.
Το είχα επισκεφτεί και στο παρελθόν αυτό το μαγαζί. Μου είχε αρέσει η ατμόσφαιρα του, αλλά το είχα βγάλει από τη λίστα μου μιας και δεν ήταν στη ζώνη που προτιμώ να βγαίνω (βλέπετε δεν οδηγώ και για να πάει κανείς με τα μέσα μέχρι εκεί είναι λίγο ταλαιπωρία). Θυμάμαι ότι είχα βρει συμπαθητικά τα ποτά του, αλλά και τα πιάτα τα οποία σέρβιρε. Το ίδιο και την μουσική που έπαιζε. Δεν έμενε στα τυπικά λατινοαμερικάνικα, ξέρετε αυτά που συνήθως ακούμε τις Απόκριες – γιατί άραγε;- αλλά γινόταν μια μίξη από όλα τα είδη. Αυτή τη φορά, την μουσική είχε αναλάβει μια μουσική παραγωγός που αγαπώ να ακούω (δεν ήταν σύμπτωση, ο κολλητός το γνώριζε) και από την πρώτη στιγμή η διάθεση μου άλλαξε.
Δεν καθίσαμε στο μαρμάρινο μπαρ, ήταν ήδη πιασμένο, αλλά σε ένα ψηλό τραπέζι, στη μέση της σάλας. Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός, αλλά με το πέρασμα της ώρας γινόταν όλο και περισσότερος. Κόσμος της δικής μου ηλικίας, δηλαδή γύρω στα 40+ που βγήκαν για ένα χαλαρό ποτό και τσιμπολόγημα. Φυσικά και ζήτησα μια margarita. «Κανονική» όχι παραλλαγή. Ήρθε ακριβώς όπως την περίμενα: απλή, τίμια, όξινη τόσο όσο και με το αλάτι της γύρω γύρω από το ποτήρι όπου κάθε φορά που το έβαζα στα χείλη μου να με ταράζει με την αλμύρα της. Παρέα με τα πρώτα ποτά μας ήρθαν και τα nachos με guacamole. Μια γενναιόδωρη, καλοφτιαγμένη μερίδα η οποία ήταν ότι πρέπει για την αμηχανία της κουβέντας. Ξέρετε αυτό που χωρίς να το καταλάβεις τρως ότι έχεις μπροστά σου όταν μιλάς με την παρέα.
Η μουσική που εναλλασσόταν κάνοντας περάσματα από την indie, pop, ethnic και rock σκηνή με είχε κάνει να ξεχάσω την βαρεμάρα μου και να παραδεχθώ ότι η επιλογή του κολλητού ήταν επιτυχημένη. Σε αυτό είχαν συμβάλει βέβαια και οι δεύτερες margaritas και η μετέπειτα paloma αλλά και τα tacos που έφτασαν στο τραπέζι. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά και στα γύρω τραπέζια έβλεπα τον κόσμο να χαμογέλα και να κουνιέται ρυθμικά. Ήταν όντως μια fiesta όχι με πολύ θόρυβο. Ήταν η fiesta που χρειαζόμουν για ένα κυριακάτικο βράδυ.
Info: Λεωφ. Ελ. Βενιζέλου 24, Νέα Σμύρνη, τηλ. 2109323230
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση