Μπορεί να πλησιάζει τέλος Οκτωβρίου, όμως τα βράδια είναι ακόμα γλυκά. Δεν κάνει όρεξη για να κλειστεί κανείς μέσα. Με μια ζακέτα ή ένα ελαφρύ μπουφάν λύνεται το πρόβλημα και οι κήποι της πόλης είναι ακόμα γεμάτοι. Γιατί όχι άλλωστε. Έτσι μια βόλτα στο Balthazar, σε ένα από τους πιο όμορφους και ζωντανούς κήπους της Αθήνας, επιβάλλεται. Κάτι σαν ένα αποχαιρετιστήριο στο καλοκαίρι, που δεν θέλουμε ακόμα να φύγει.
Τρίτη βράδυ με ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση – φοβερή η ανατροπή της Ρεάλ στη Νάπολη, να τα λέμε κι αυτά – και πριν κλειστώ για να τους δω, κάνω μια βόλτα από τους Αμπελόκηπους και σε εκείνο το νεοκλασικό με το ωραίο κήπο στην οδό Τσόχα. Το Balthazar είναι μια σταθερή αξία και οι συστάσεις δεν χρειάζονται. Τόσα χρόνια εκεί, στο ίδιο σημείο, με την ίδια φιλοσοφία που όμως δεν έχει χάσει καθόλου την νιότη του ούτε και τη ζωντάνια του. Από την πρώτη στιγμή που θα περάσετε τη φοβερή είσοδο για να οδηγηθείτε στο πίσω αυλή, αμέσως η διάθεση αλλάζει. Θέλετε το σκηνικό του, θέλετε η μουσική του, που μπορεί να παίζει δυνατά αλλά δεν θα σας πειράξει πότε.
Εκείνη την ημέρα η παρέα είχε φτάσει πρώτη από μένα. Είχαν πιάσει θέση στο μπαρ – ξέρουν ότι θα γκρίνιαζα αν καθόμασταν σε τραπέζι. Βρίσκονταν ήδη στο πρώτο ποτό. Έτσι χωρίς να χρονοτριβώ ζήτησα ένα Negroni Bianco, aperitivo, για αρχή. Ευκολόπιο με έντονη γεύση και άρωμα από περγαμόντο (το bitter που χρησιμοποιούν είναι πλούσιο από αυτή τη γεύση). Η κουβέντα από τα “ζόρια” της δουλειάς πέρασε στις εκλογές, και από τις εκλογές στο ποδόσφαιρο και μετά ξανά στις εκλογές. Έτσι γίνεται το τελευταίο καιρό, πάντα καταλήγουμε στα πολιτικά, και ευτυχώς χωρίς να υπάρχουν τσακωμοί. Διαφωνίες ναι, τσακωμοί όχι.
Η ώρα ήδη ότι με έπαιρνε – στις 22:00 ξεκινούσε ο αγώνας – οπότε πέρασε σε ένα Gin spritz που και αυτό ήταν της ίδιας δυναμικής με το προηγούμενο. Περγαμόντο και εδώ και prosecco μαζί με tonic για περισσότερη φυσαλίδα και φρεσκάδα. Έκλεψα και μερικές γουλιές από το ενδιαφέρον Ouzo Martini που ζήτησε ένας κολλητός. Περίεργος συνδυασμός υλικών και ιδιαίτερο αποτέλεσμα – όλο δεν θα το έπινα για να σας είμαι ειλικρινής, όμως οι δυο τρεις γουλιές που πήρα ήταν αρκετές. Με την κουβέντα άνοιξε και η όρεξη. Sushi είπαν όλοι και εγώ γιατί να αρνηθώ, γιατί για δείπνο δεν θα καθόμουν, όσο και αν εκτιμώ την κουζίνα του σεφ Χριστόφορου Πέσκια. Βέβαια στο τσακ ήμουν να ζητήσω τα κεφτεδάκια του, αλλά ήξερα ότι αν θα έπαιρνα στα χέρια μου το dinner menu δεν θα έμενα μόνο σε αυτά.
Μαζί με τα ρολάκια, ζήτησα και το τρίτο μου ποτό. Mezcalita negra γιατί ήταν η ώρα του mezcal και ενός πιο “σοβαρού” ποτού. Νόστιμο και απολαυστικό, που μάλλον το ήπια λίγο βιαστικά μιας και είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσω. Αν και κάτι με κρατούσε να μείνω λίγο παραπάνω. Δεν ήταν μόνο η παρέα, ήταν και η αύρα αυτή της αυλής,που δεν γίνεται να μην σας κερδίσει. Είναι και ο κόσμος, που την είχε γεμίσει. Είναι και η μουσική. Είναι... πολλά, γιατί αυτό είναι το Balthazar.
Info: Τσόχα 27, Αμπελόκηποι, τηλ. 2106412300-9
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση