Να ξεκινήσω λέγοντας πως είχαμε να πάμε στην Σύρο πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Γιατί είναι ένα πανέμορφο μεν νησί το οποίο όμως ταιριάζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος επισκεπτών μια που ειδικά η Χώρα μοιάζει περισσότερο με πόλη – προσωπικά μου θυμίζει πολύ το Ναύπλιο για κάποιον λόγο- και έχει πολλά σκαλιά και πολύ περπάτημα για να την εξερευνήσεις.
That being said, είδαμε την ευγενική πρόσκληση που μας έγινε σαν μια δεύτερη ευκαιρία να «ξαναγνωριστούμε» με το νησί, αλλά η αλήθεια είναι πως παρόλο που περάσαμε πολύ όμορφα, αποφασίσαμε πως τελικά όντως, είναι ένας προορισμός για πιο νέους, και πιο ανθεκτικούς επισκέπτες από εμάς.
Πίσω στο Aristide Hotel, η δουλειά που έχει γίνει για την ανακαίνιση και την διαμόρφωση του πανέμορφου κτηρίου είναι όντως εξαιρετική. Από την στιγμή που μπαίνεις στο μικρό αλλά κουκλίστικο lobby με το πράσινο χρώμα και το άνετο lounge αντιλαμβάνεσαι πως εδώ τα πάντα είναι προσεκτικά επιλεγμένα έτσι ώστε η μοντέρνα αισθητική να ενσωματωθεί με σεβασμό και γούστο μέσα στην κλασσική ομορφιά του οικοδομήματος.
Την ίδια στιγμή όμως, ή ίσως και λίγο πριν μια που το πιο κοντινό parking είναι στα 350 μέτρα ανηφόρα και έξω από το ξενοδοχείο δεν υπάρχει χώρος ούτε για μια ολιγόλεπτη στάθμευση, αντιλαμβάνεσαι επίσης πως το όλο project εμπεριέχει και έναν βαθμό δυσκολίας.
Θα ξεκινήσω ανάποδα, από το roof garden με την breathtaking θέα στο οποίο στεγάζεται και το εστιατόριο του ξενοδοχείου – με πραγματικά πάρα πολύ καλό φαγητό που είναι από μόνο του λόγος επίσκεψης- και στο οποίο για να φτάσει κανείς πρέπει να ανέβει δύο σκάλες, μια μαρμάρινη και μια ξύλινη που λόγω του ότι το κτήριο είναι πολύ ψηλοτάβανο, είναι σχεδόν σαν να σκαρφαλώνεις τέσσερις κανονικούς ορόφους. Με τα πόδια.
Εγώ ανέβηκα δυο φορές, την πρώτη μέρα για ποτό και την επόμενη για dinner, και αφού κατάφερα να βρω την ανάσα μου μετά από κανένα πεντάλεπτο θαύμασα τον εαυτό μου και το κουράγιο και την αποφασιστικότητα μου μια που ένα πρόβλημα που με ταλαιπώρησε όλο το καλοκαίρι με το δεξί μου γόνατο με δυσκόλευε παραπάνω από το κανονικό στις σκάλες, και δη τέτοιου είδους. Βέβαια, για να είμαι δίκαιη, όταν καταφέρεις να φτάσεις στο roof και να καθίσεις στις αναπαυτικότατες Honoré’s vintage Croisette armchairs η θέα σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Το ξενοδοχείο διαθέτει επίσης μια καταπράσινη μικρή αυλή στο πίσω μέρος του όπου σερβίρεται το breakfast , το lunch, και μπορεί κάποιος να πιει και το ποτό του, και η οποία μου θύμισε λίγο Βρετανική εξοχή έτσι όπως είναι γεμάτη φυτά, γλάστρες, και έχει και μια μικρή λιμνούλα/καταρράκτη.
Άφησα τελευταίο το δωμάτιο για το οποίο τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Το Aristide Hotel διαθέτει εννέα άνετες σουίτες που η κάθε μία είναι διαφορετικά διακοσμημένη. Εμείς μείναμε στην Dionyssos στο ισόγειο μια που είχαμε ενημερώσει εκ των προτέρων για το πρόβλημα που είχα με το πόδι μου, και η οποία έτυχε να είναι και σε χρώμα ροζ πράγμα που το εξέλαβα σαν κλείσιμο ματιού από το σύμπαν. Το οποίο σύμπαν μάλλον είχε κέφια για πλακίτσες όπως θα καταλάβετε σε λίγο, αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στο δωμάτιο που ήταν όντως πανέμορφο και πάρα πολύ άνετο – 41 τ.μ.- με μεγάλο κρεβάτι , παράθυρα με θέα στον κήπο και ένα Julitte balcony που έβλεπε στον δρόμο, δεκάδες μικρές λεπτομέρειες παντού, έναν πολυέλαιο Sarfatti 2069/50 , ένα φωτιστικό του Michael Anastassiades και καρέκλες Kartell Louis. Τα έργα τέχνης στην σουίτα ήταν φωτογραφίες των Nicolas Le Beaun Benic και Nadia Attura, και στο μπάνιο οι βρύσες ήταν by Cocoon .
Το μπάνιο τώρα, το οποίο ήταν σχεδόν ιδίων διαστάσεων με το δωμάτιο από το οποίο το χώριζε νοερά ένας μικρός και κοντός μαρμάρινος τοίχος που δεν έφτανε μέχρι το 5 μέτρων ταβάνι ούτε μέχρι τις άκρες του δωματίου, είχε λευκά μάρμαρα παντού, άνετο ντους, μεγάλη standing μπανιέρα, καθρέφτες, φυτά, πάρα πολλά amenities, αφράτες πετσέτες και όλα όσα θα έκαναν την διαμονή μας χαρισάμενη αν δεν του έλειπε κάτι πολύ σημαντικό. Η τουαλέτα!
Η οποία όχι δεν ήταν έξω από το δωμάτιο όπως ίσως φανταστήκατε – πράγμα που ίσως να ήταν μια κάποια λύση- αλλά μέσα στο μπάνιο μεν, κρυμμένη δε πίσω από ένα παραβάν από μαύρο plexiglass με μια πόρτα που δεν έκλεινε τελείως και το κυριότερο, χωρίς ταβάνι – δηλαδή το δωμάτιο είχε ύψος 5 μέτρα και το παραβάν 2- χωρίς παράθυρο και χωρίς εξαερισμό. Αυτό που είχε, ήταν ένα τραπεζάκι πάνω στο οποίο βρισκόταν ένα μπουκαλάκι της Aesop με label “post poop drops”.
Ειλικρινά, τόσα χρόνια που ταξιδεύω είτε για διασκέδαση είτε για δουλειά, δεν έχω ξανατύχει και τέτοιο setting. Και ότι και να μου πει κανείς για design και για διακόσμηση, το να κάθεσαι στο ροζ κρεβάτι σου ή στις Kartell καρέκλες του δωματίου σου και να ακούς/μυρίζεις το έτερον σου ήμισυ στην τουαλέτα είναι fun braker στην λίστα μου, και το λέω ούσα μαζί με τον Πάνο 33 χρόνια. Τρέμω να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν είχαμε βρεθεί σε αυτό το δωμάτιο φρεσκοερωτευμένοι ή honeymooners. Επειδή λοιπόν εμένα μου άρεσε το Aristide Hotel και θα ήθελα να τους βοηθήσω, προτείνω να ρίξουν μια ματιά στις τουαλέτες αυγά του Sketch στο Λονδίνο (φωτό επάνω). Μια χαρά θα χωρούσε μια τέτοια στο δωμάτιο, θα ήταν εντελώς μέσα στο concept του design μια που είναι σχεδιασμένες από τους Mazouz and Duchaufour-Lawrance, και πέρα από το ότι είναι όμορφες και άνετες, είναι εντελώς αεροστεγείς.
Υ.Γ. Δεν ξέρω πως είναι οι τουαλέτες των υπόλοιπων δωματίων, οπότε αν αποφασίσετε να επισκεφθείτε το Aristide Hotel, που εγώ σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, καλύτερα να ρωτήσετε.
Υ.Γ.2 Έξτρα μνεία στην οικολογική προσέγγιση του κόνεσπτ για την οποία μπορείτε να διαβάσετε όλες τις λεπτομέρεις στο site του ξενοδοχείου, στο ευγενέστατο προσωπικό του και το άψογο σέρβις.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση