Gaggan Anand: Ένας επαναστάτης…με αιτία στη Bangkok

Τον Gaggan Anand τον συνάντησα για πρώτη φορά τον περασμένο Οκτώβριο στο Παρίσι, όταν μαγείρεψε μαζί με τον Bruno Verjus, στο Table και ομολογώ πως όταν τον είδα εκείνο το μεσημέρι να μπαίνει πολύ χαλαρός μέσα στο εστιατόριο, τρώγοντας ένα σνακ, είπα από μέσα μου: «μπλέξαμε»! Όσα αμίμητα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, τα πιάτα που γευθήκαμε, οι ιστορίες που τα συνόδευαν και η σαρωτική περσόνα του Bruno που σιγόνταρε τον αιρετικό Gaggan, με γοήτευσαν πολύ. Πάρα πολύ. Έτσι όταν με κάλεσε στην Bangkok για να δοκιμάσω το εστιατόριό του, είπα ναι και τελικά δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. 

Ο Gaggan Anand είναι μια πολύ σπουδαία αλλά και σε τερματικό στάδιο αντισυμβατική φυσιογνωμία της παγκόσμιας γαστρονομικής σκηνής που μοιάζει περισσότερο με ροκ σταρ παρά με μάγειρα. Άλλωστε το όνειρό του αυτό ήταν: να γίνει επαγγελματίας drummer σε μια μπάντα και να βγάζει λεφτά κάνοντας το κέφι του.

Το κέφι του τελικά το έκανε και με το παραπάνω με άλλη ιδιότητα και δεν του βγήκε σε κακό. Έγινε γνωστός σε παγκόσμια κλίμακα όταν το Chef’s Table στο Netfix του αφιέρωσε ένα από τα ομολογουμένως καλύτερα επεισόδια του, αλλά ήδη ο Gaggan είχε καταφέρει να προσελκύσει αμέτρητα βλέμματα για την δουλειά που έκανε στο πρώτο ομώνυμο εστιατόριό του στην Bangkok. Εκεί σκηνοθέτησε μια πρωτοποριακή παράσταση όπου θα πρωταγωνιστούσε η κουζίνα της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ινδίας, σε μια εκκεντρική fine dining εκδοχή, εμποτισμένη με τον δραματικό τρόπο που βλέπει ο ίδιος τη γαστρονομία. Το εστιατόριο κέρδισε τότε δυο αστέρια από τον Michelin Guide και δυο φορές την πρωτιά στα Asia’s 50 Best Restaurant, αλλά το 2019 έκλεισε αφήνοντας πολλούς από τους θαυμαστές του σύξυλους με αυτή την εξέλιξη.

Τελικά δυο χρόνια αργότερα ο Gaggan παρότι φλέρταρε αρκετά με το να μετακομίσει στο Τόκιο, το οποίο έχει σαν δεύτερη - για να μη πω σαν πρώτη - πατρίδα του, επέστρεψε στην Bangkok ανοίγοντας ξανά το εστιατόριο σε νέο πόστο. Το σενάριο παραμένει σχεδόν το ίδιο με το παλιό Gaggan Anand, αν και πλέον εμπλουτίστηκε με επιρροές από την Ιαπωνίας, οι θέσεις γύρω από την μπάρα της ανοιχτής κουζίνας περιορίστηκαν σε 14 και το show που δίνει μαζί με την ομάδα του γίνεται μοιραία πιο έντονο και προσωπικό. Το ωραίο με τον Gaggan είναι πως αν και αντιμετωπίζει τη κουζίνα σαν σκηνή, γνωρίζοντας πολύ καλά πως είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής της, ο μόνος ρόλος που παίζει όταν αρχίζει αυτή η εμπειρία είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα γιατί τον έζησα αρκετά στην Bangkok, όποτε το να βλέπεις έναν celebrity chef να μη φοράει καμία μάσκα για να κρύψει κάτι ή για να υποδυθεί κάτι που δεν είναι, όταν αρχίζει η δράση μπροστά στο κοινό, προσωπικά το βρίσκω συναρπαστικό.

Το σχεδόν τρίωρο γεύμα ντύνεται με μουσικές που παίζει ο ίδιος από το iPad, χωρίζεται σε δυο μέρη και αποτελείται συνολικά από 22 στάδια - μπουκιές που περνάνε μηνύματα, κρύβουν εκπλήξεις, κεντρίζουν κυρίως τους εγκεφαλικούς νευρώνες, ενώ τουλάχιστον τα μισά είναι και νόστιμα. Η βάφλα με foie gras και Irish Coffee, το lollipop με παγωτό από χτένι, η μελιτζάνα…σε «διάφορες αποχρώσεις», η ψητή γαρίδα kuruma στο konro και ένα μυθιστορηματικό παλαιωμένο για πέντε χρόνια ρύζι με σπάνια μανιτάρια ήταν πολύ υψηλού επιπέδου συνθέσεις που ανέβαζαν το κοντέρ των επιδόσεων στα ουράνια, αν και από ένα τέτοιο μενού δύσκολα απομονώνεις στάδια, μια και το καθένα κάτι εξυπηρετεί. Φτάνοντας στο φινάλε, να πω ότι αυτό το «δείπνο» άγγιξε εσωτερικές χορδές και συντονίστηκε με λεπτές συναισθηματικές συχνότητες που δεν περίμενα να πιάσει. Βέβαια ίσως βοήθησε ότι αφέθηκα εντελώς σε μια άγνωστη «κούρσα» με καταιγιστικές εικόνες ενός αλλιώτικου κόσμου που δεν με ενδιέφερε να μοιάζει με τον δικό μου. 

Για αυτό και άλλους πολλούς λόγους συγκαταλέγω το Gaggan Anand στις κορυφαίες εμπειρίες της χρονιάς και θα το πρότεινα με κλειστά ματιά σε όποιον προγραμματίσει ένα ταξίδι στη Bangkok. 

 Βαθμός: 8.5 / 10