Maxime Frédéric at Louis Vuitton: Τζατζίκι, χαβιάρι και ονειρεμένα επιδόρπια στη καρδιά του Παρισιού

Ήταν φυσικό κι επόμενο η συνεργασία της Gucci με τον Massimo Bottura και η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε, ότι θα άνοιγε κάποια στιγμή τους ασκούς του Αιόλου για να ακολουθήσουν αυτή τη χρυσή - όπως φάνηκε - συνταγή κι άλλα παγκόσμια brand. Πρώτη στον χορό μπήκε η Dior στο Παρίσι με τον Jean Imbert, ο οποίος εκτός από το Plaza Atheneé, το Cheval Blanc στο Saint Barth, το Venice Simplon του Orient Express, το εμβληματικό ξενοδοχείο Martinez στις Κάννες κι εγω δε ξέρω πόσα άλλα concept, έβαλε το όνομά του και στο μενού του Monsieur Dior Restaurant, προκαλώντας τον ανάλογο ντόρο. 



Δεν άργησε όμως να έρθει και η απάντηση από την LVMH, η οποία πέταξε άσσο από το μανίκι μεν, ωστόσο χωρίς να θέλει να στρέψει όλους τους προβολείς πάνω στη patisserie που αποτελεί μέρος του LV Dream, μιας συναρπαστικής έκθεσης προς τιμήν των 160 χρόνων της Louis Vuitton. Από την άλλη τόσο το βαρύ όνομα της εταιρείας όσο και η αστρική πορεία του ζαχαροπλάστη Maxime Frédéric, ιδιαιτέρως μετά τα τρία αστέρια που χτύπησε το Plenitute έξι μήνες μόνο μετά το άνοιγμα του στο παρισινό Cheval Blanc, ήταν απίθανο να μην οδηγήσουν σε κάτι τόσο άρτια χορογραφημένο και εντέλει εξαιρετικό που αποκλείεται να μη γινόταν talk of the town, έστω για λίγο. Γιατί δεν κράτησε και πάρα πολύ η συζήτηση γύρω από το Maxime Frédéric at Louis Vuitton. Άνοιξε πριν ακριβώς πριν από ένα χρόνο στον πρώτο όροφο του LV Dream, κι ενώ κάποιος θα περίμενε έστω μια μικρή ουρά απέξω, βρίσκεις εύκολα κράτηση για την επόμενη μέρα κι αν κρίνω από τον κόσμο που είδα εκείνο το μεσημέρι, η κίνηση πρέπει να είναι πεσμένη σε γενικές γραμμές. 



Ομολογώ ότι πήγα περισσότερο από περιέργεια για τη «φάση» και έχοντας πείσει τον εαυτό μου εκ των προτέρων ότι μπορεί να αντέξει ένα δίωρο σε ένα τόσο εξεζητημένο, ματαιόδοξο και απροκάλυπτα trendy concept, όμως παρόλη την εύλογη πολυτέλεια, πρόκειται για μια δουλειά τόσο υψηλού επιπέδου, που δεν σου δίνει - ιδιαίτερη - τροφή για βιτριολικά σχόλια. Αν ξεπεράσετε πως από το βούτυρο, τις αέρινες κρέπες και τα κελύφη με τις ντελικάτες κρέμες των αβγών, μέχρι τη τάρτα στην οποία σερβίρεται μια σαλάτα αστακού, ένα εκπληκτικό ζεστό ψωμί γεμιστό με τρούφες, guanciale και λιωμένα τυριά και φυσικά σε όλα τα γλυκά, υπάρχουν παντού «χαραγμένα» μονογραφήματα της Louis Vuitton σε διαφορά μοτίβα, και πως αυτό το brunch που σερβίρεται καθημερινά από τις 12:00 μέχρι τις 15:00, με ένα προσιτό κρασί θα σας στοιχίσει περίπου €200 το άτομο…όλα θα πάνε καλά. Ωραία η γαλανόλευκη πινελιά με το λεμονάτο τζατζίκι που απλώνουν σε μια - πιο συννεφένια δε γίνεται - βάφλα. 



Τα επιδόρπια του Maxime Frederic αν και πιο κλασικά σε σχέση με αυτά που προσωπικά θα περίμενα είναι θαυμάσια, αλλά και η πολύ διακριτική συμβολή του Arnaud Donckele στο αλμυρό σκέλος έπαιξε προφανώς τον ρόλο της. Το σέρβις περφορμάρει σαν να βρίσκεται σε τριάστερο εστιατόριο, ενώ η θέα από τις τζαμαρίες στο Samaritaine και στον Σηκουάνα δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια.