Pony and Jigger: τρία λικέρ, δυο bartenders, μία κοινή οπτική κι ένας κοινός στόχος

Ο  Γιάννης Πέτρος Πετρής κι ο Βασίλης Ρούσσος συναντήθηκαν αρκετές φορές στον εργασιακό τους χώρο, πολλά χρόνια πριν σκεφτούν πως μια μέρα θα δημιουργούσαν από κοινού δικά τους λικέρ. Αρχικά βρέθηκαν μαζί στο Alga bar, στην Πάρο, μετά στο Pere Ubu, στη Γλυφάδα και, εδώ και τέσσερα χρόνια συνυπάρχουν στο Tiki Athens, στο Κουκάκι. Κάποια στιγμή συμφώνησαν πως ήθελαν να προβάλλουν κάποια υλικά που πίστευαν πως είχαν μείνει στο περιθώριο, επειδή δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ μόνα τους για τη δημιουργία spirits. Εκείνοι, ως bartenders τα θεωρούσαν ενδιαφέροντα και τα αποζητούσαν στα ποτά τους. Μετά από πειραματισμούς και δοκιμές κατέληξαν σε μια σειρά τριών λικέρ την οποία ονόμασαν «Pony and Jigger» – από τη διπλή (δίκανη) μεζούρα που χρησιμοποιούν στα μπαρ. «Pony» συγκεκριμένα λέγεται το μικρό σφηνάκι και jigger, το πιο μεγάλο. Η περιεκτικότητα τους, βέβαια, σε ml ή σε ουγκιές, μπορεί να διαφέρει σημαντικά.

Το Kernel, το λικέρ μαχλέπι έχει έναν ελαφρύ αρωματικό χαρακτήρα, παρόμοιο με της τόνκα και των πικραμύγδαλων. Σε μερικές στιγμές το άρωμα του παραπέμπει στο γλυκάνισο, αλλά και στ’ αρώματα του αμύγδαλου και του marzipan (αμυγδαλόπαστα), της βανίλιας και του μπισκότου. Για αυτό, πιστεύω, πως εύκολα θα το πρόσφερε κανείς και παγωμένο, μετά το φαγητό, ως χωνευτικό, όπως θα πρόσφερε και μια παγωμένη μαστίχα. Ο Γιάννης Πέτρος Πετρής κι ο Βασίλης Ρούσσος μας το πρότειναν, όμως, σε ένα πολύ καλοφτιαγμένο sour.

Μπορεί το Kernel τους – το πρώτο λικέρ από μαχλέπι που παρουσιάστηκε ποτέ, σε παγκόσμιο επίπεδο – να είναι η μεγάλη πρωτοτυπία τους, αλλά οι δύο μπαρτέντερ δεν έμειναν μόνο σε αυτό. Δημιούργησαν άλλα δύο, πολύ ιδιαίτερα και εξ ίσου ενδιαφέροντα, γευστικώς, spirits: το Macho, ένα λικέρ πράσινου μήλου και το Daisy, ένα triple sec (από αποξηραμένη φλούδα πορτοκαλιού curaçao*). Απώτερος στόχος τους ήταν να φτιάξουν ελληνικά ποτά με νέο, σύγχρονο ύφος και με πιο μεσογειακή κατεύθυνση. Για αυτό, αντί να καταπιαστούν να αποστάζουν ήδη γνωστά υλικά, επέλεξαν για αρχή το μαχλέπι, ένα μπαχαρικό που αγαπήθηκε πολύ από τους αρτοποιούς και τους ζαχαροπλάστες ανά τη Μεσόγειο.

Επιλέγοντας να εστιάσουν στα λικέρ που καθορίζουν τη γεύση και το άρωμα, χωρίς να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των spirits της βάσης/ραχοκοκαλιάς (ουίσκι, τζιν, ρούμι, βότκα κ.ά), που πάνω της «χτίζεται» το κοκτέιλ, είχαν την έμπνευση να τους δώσουν και ονόματα που θα τα συνέδεαν με τις περσόνες που δούλευαν άλλοτε σε τσίρκα και σε μπουλούκια (περιπλανώμενους θιάσους). Αυτή η σύνδεση αποτυπώνεται στις πολύ καλόγουστες, γραφιστικά, ετικέτες τους: Η μυστηριώδης Daisy, το triple sec τους , είναι μια μάντισσα με τη μαγική της σφαίρα και ο Macho, το λικέρ πράσινου μήλου ένας μασίστας/αρσιβατίστας, που φοράει ρετρό μαγιό με τιράντες. Νομίζω πως αξίζει να τα δοκιμάσει κανείς.

*Το εσπεριδοειδές Laraha, γνωστό κι ως πορτοκάλι Curaçao (Citrus aurantium var. currassuviencis), είναι μια υβριδική ποικιλία που καλλιεργείται στο Κουρασάο, τη μικρή νησιωτική χώρα της νότιας Καραϊβικής – άλλοτε ολλανδική αποικία – η οποία έγινε γνωστή από το ομώνυμο, λευκό ή μπλε, liqueur της και, φυσικά, από το Triple Sec της Cointreau.