Το αντίθετο του ελληνικού «ωχαδερφισμού» ή ζαμανφουτισμού αν
προτιμάτε δεν είναι η γκρίνια όπως πολλοί φαίνεται να θεωρούν, είναι κυρίως η
κοινωνική ευαισθησία σε αντίθεση με την κοινωνική οκνηρία. Τα παραδείγματα γύρω
μας είναι κυριολεκτικά άπειρα, εγώ όμως θα ασχοληθώ με το κρασί …είπαμε ο καθένας
ας ξεκινήσει από το πεδίο των ενδιαφερόντων του. Αφορμή; Μα το περίφημο θέμα με
τα κρασιά του επίσημου δείπνου που παρέθεσε η Προεδρία της Δημοκρατίας για τα
200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Τα social media πήραν φωτιά με απόψεις
ένθεν κακείθεν. Έγραψε και ο Ντίνος Στεργίδης ένα θαυμάσιο άρθρο εδώ, έγραψαν
και πολλοί άλλοι. Ακόμη περισσότεροι όμως αντέδρασαν με το κλασικό «έλα μωρέ
τώρα…υπερβολές». Και αν αυτό το παράδειγμα ωχαδερφισμού είναι κατανοητό σε
ανθρώπους που δεν τους απασχολεί η γαστρονομία και το κρασί, σε εμένα προσωπικά
είναι ακατανόητο όταν εκφράζεται από ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο
κρασί …ή όταν αυτοί δεν αντιδρούν προτιμώντας την εκκωφαντική σιωπή. Και φυσικά όλα αυτά πρέπει απλώς να είναι αφορμή για συζήτηση και βελτίωση, όχι για τσακωμό και φαγωμάρα!
Δεν θα υπεισέλθω στην ουσία του ζητήματος. Ο Ντίνος Στεργίδης με κάλυψε πλήρως, θα πω απλά για να αστειευτώ ότι όποιος διάλεξε τα κρασιά (χωρίς κανένα ορατό concept) θα μπορούσε να έχει επιλέξει τα ευχάριστα κρασιά της φωτογραφίας και να έχει κάνει το ίδιο ακριβώς statement!